Wat is het beste advies van Magnum-genomineerde Diana Markosian? "De dag dat me werd verteld dat ik gas moest terugnemen"

Een klok tikt luid en benadrukt de stilte in de kamer waar Magnum-genomineerde Diana Markosian en haar lang uit het oog verloren vader tegenover elkaar aan de eettafel zitten. "Waar dacht je aan, toen je de brief schreef?", vraagt de Armeens-Amerikaanse fotograaf Diana. Haar vader antwoordt: "Ik wil niet dat er pijn is. Ik wil dat er liefde is." Liefde is waar Diana en haar vader naartoe werken, nadat ze 15 jaar lang van elkaar waren gescheiden. Diana spoorde hem op in Armenië. Ze legt de ontmoeting vast in een video als onderdeel van een multimediaproject, waarin rauwe gevoelens van verlatenheid, verlangen, ongemakkelijkheid en afstand tastbaar zijn.

Deze buitengewoon persoonlijke stijl van fotograferen heeft Diana talloze prijzen en vermeldingen op lijstjes van veelbelovende fotografen opgeleverd, evenals een nominatie voor het lidmaatschap van Magnum. Maar het lag niet zo voor de hand dat haar werk deze richting op zou gaan. Pas in 2011 ontdekte ze het motief dat haar manier van verhalen vertellen nu vormgeeft, toen ze een passage op papier krabbelde uit de onafhankelijke film Smoke (1995) van Wayne Wang en Paul Auster.

Wijze woorden

Inventing My Father

Dit nieuw verworven inzicht leidde niet onmiddellijk tot veranderingen in haar aanpak. De langzame bewustwording werd twee jaar later duidelijk toen ze naar Armenië reisde om haar vader te ontmoeten. Toen ze met haar moeder naar de Verenigde Staten ging en hem voor het laatst zag, was ze nog een jong kind.

"Ik ging een relatie opbouwen met een man die ik nooit had gekend en dat dwong me om het rustig aan te doen, want een relatie draait vooral om tijd," zegt ze. "Vanaf dat moment veranderde het type werk dat ik aannam. Het werd persoonlijker en ging meer over mijn eigen leven dan het werk dat ik daarvoor deed. Het heeft grote invloed gehad op wie ik als individu én als fotograaf ben geworden."

Diana maakte een introspectieve fotoserie met de naam Inventing My Father. Ze gebruikte daarvoor een Canon EOS 5D Mark II en een Canon EF 85mm f/1.8 USM-objectief, evenals een Canon EF 24mm f/1.4L II USM-objectief (hoewel ze nu werkt met een Canon EOS 5D Mark IV). Bij deze vluchtige momenten die ze samen doorbrachten, schreef ze teksten waarin haar gemengde gevoelens naar voren kwamen. "Ik probeer dicht bij dat werk te staan, want als kunstenaar wil ik van daaruit spreken," vervolgt Diana. "Ik wil dat het persoonlijk is, want al het andere geeft me het gevoel dat het niet genoeg is."

Op dit moment werkt Diana aan een film over haar moeder, een project dat haar opnieuw dwingt gas terug te nemen en op het proces te vertrouwen. "De actrice die mijn moeder zou spelen, haakte een dag voor de start van de opnames af," vervolgt ze. "Het leek de moeilijkste dag uit mijn carrière, maar ik troostte mezelf met het gevoel dat alles een reden heeft. Het dwong me om dingen te heroverwegen en voor iets beters te gaan."

Wanneer Diana zich een andere werkelijkheid voorstelt, een werkelijkheid waarin ze niet had geleerd om gas terug te nemen, denkt ze dat ze als kunstenaar zou hebben geworsteld om zich staande te houden. "Ik denk dat mijn eerste reactie frustratie zou zijn, terwijl ik nu gewoon mijn ogen kan sluiten en zeggen: ‘Het is oké dat het niet werkt'. Mijn proces is nu heel anders; alles wat fout gaat, maakt deel uit van de kunst die ik schep, dus voor mij gaat er niets fout. Het gaat erom dat je het geduld hebt om te begrijpen dat het allemaal deel uitmaakt van de reis die je maakt."