Vrouwen in de fotografie: Hannah Peters langs de lijn met de Canon EOS-1D X Mark II

In sportfotografie draait het om snelheid, net als in de sport zelf. Voor Hannah Peters is het doel: foto's maken en als eerste inleveren. Dat doet ze iedere dag. "Bij de Olympische finale van de 100 meter brachten we foto's uit na 14, 15 seconden. Bizar. De foto's gaan rechtstreeks van de camera naar de editor en dan de wereld in. De concurrentie is groot en de druk is hoog. Het komt allemaal aan op snelheid."

Als een van de weinige full-time vrouwelijke sportfotografen in Nieuw-Zeeland werkt Hannah bij Getty Images. Ze is gevestigd in Auckland. Ze ging mee naar Beijing, Athene, Sotsji, Londen en Vancouver voor de Olympische en Paralympische Spelen en werkt ook in eigen land. In het kader van de Canon-serie ‘Vrouwen in de fotografie’ vertelt Hannah over haar carrière, en hoe het allemaal is begonnen.

Anticiperen

Rugby – met name de All Blacks, het nationale team van Nieuw-Zeeland – staat op de voorgrond in Hannahs werk. "We [Getty] zijn de officiële fotografen voor de All Blacks. We wonen door de week dus ook veel trainingen bij. Wij leren mee terwijl zij manoeuvres trainen. Zo weten we een beetje wat ze gaan doen tijdens een wedstrijd. De All Blacks zijn supersterren, maar gemakkelijk in de omgang. Elk jaar maak ik alle foto's achter de schermen en portretten van de spelers. Ze zijn zeer professioneel, het loopt allemaal soepel."

Hannah heeft de meeste sporten wel gefotografeerd. Ze is bijzonder enthousiast over de Paralympische Spelen. "Ik werd naar Athene gestuurd met het team van Nieuw-Zeeland. Daar heb ik met hen gewerkt en een relatie opgebouwd. Toen ging ik mee naar Beijing, en vervolgens naar Vancouver, Sotsji en Londen. Ik heb de sporters goed leren kennen. Ze zijn fantastisch en je kunt ongelooflijke foto's maken. Je ziet een foto in alles om je heen.

"De Paralympische Spelen zijn gemoedelijker dan de Olympische Spelen en dat zorgt voor makkelijkere werkomstandigheden voor de fotograaf. De sporters in de Paralympische Spelen willen graag op de foto. Ze waarderen dat je er bent en zijn blij met de media-aandacht. Een prettige sfeer dus."

Insturen tijdens het fotograferen

Hoe het is om een sportevenement te fotograferen, verschilt sterk naargelang je solo werkt of in een groot team. "In mijn eentje ren ik langs de lijn, voortdurend anticiperend waar ik moet staan. Als een team aanvalt, moet ik hen vóór zijn. Zo vlieg ik 80 minuten lang heen en weer. Ik moet nadenken over de verschillende hoeken: ga ik hoog staan, of wil ik variëren? In een team moet je rollen vastleggen en samenwerken. Goed communiceren en altijd weten waar iedereen is, is cruciaal."

"De Olympische Spelen zijn de ultieme ervaring. Met Getty werk je in een enorm team – zo'n 45 fotografen. Ik ben gek op de adrenaline. Een groot deel van het werk is: insturen tijdens het fotograferen. Overal op de wereld zitten redacteurs en we sturen onze foto's vanaf onze camera naar hen toe. We taggen ze, soms met spraak, terwijl we fotograferen. Je moet dus je onderwerp kennen, zodat je instructies en informatie kunt geven. In de voice tag zeg ik vaak 'verticaal bijsnijden' of 'die gast rechts wegsnijden, focus op het onderwerp'."

Om flexibel te kunnen fotograferen bij evenementen neemt Hannah drie Canon EOS-1D X Mark II-camera's mee, met daarop verschillende objectieven – voor sport meestal de Canon EF 400mm f/2.8L IS II USM en de Canon EF 70-200mm f/2.8L IS II USM. "De Canon EOS-1D X Mark II maakt een groot verschil, vooral in een donker stadion of bij weinig licht. Dan kan ik zonder kwaliteitsverlies werken met een hoge ISO-waarde. Zo maak ik veel meer bruikbare foto's van een evenement.

"De Canon EF 85mm f/1.2L II USM gebruik ik graag voor portretten. Hij is snel en scherp. Je kunt daarmee iets bijzonders maken van een gewone situatie."

'We willen allemaal hetzelfde'

Hoewel vrouwen zeldzaam zijn in de sportfotografie, maakt Hannah zich niet echt druk om haar ‘bijzondere’ positie. "Het mag niet uitmaken of je man of vrouw bent. Je moet aanvankelijk respect verdienen door je werk, dat geldt voor iedereen. Ik ben net zo competitief als mannen. We willen allemaal hetzelfde.

"Nieuw-Zeeland is best relaxed. Iedereen kent elkaar, bij elke wedstrijd zie je dezelfde mensen en de sfeer is gemoedelijk. Bij internationale evenementen zie ik meer vrouwen. Dan denk ik: 'Leuk, ik ben niet de enige'. Het valt me dus wel op, maar ik ben er verder niet mee bezig."

Hannah heeft pas haar eerste kind gekregen, en moest daarom een tijdje wegblijven van het veld. "Het was een grote beslissing voor mijn man en mij om een kind te krijgen. Ik zou de Olympische Spelen van Rio missen. Ik nam negen maanden vrij. In mijn branche is dat vreselijk lang. Ik begon overal over te twijfelen: 'Ga ik het weer oppakken? En ben ik nog dezelfde als ik weer begin? Zal iemand mijn plaats innemen terwijl ik weg ben?’ Het was moeilijk om mijn zelfvertrouwen terug te krijgen en een balans te vinden tussen werk en privé. Ik had geen houvast, want er zijn maar weinig vrouwelijke sportfotografen.

"Maar mijn baas toonde begrip: 'Er komen wel weer andere Olympische Spelen', en hij heeft gelijk. Tegenwoordig betekent een baby niet het eind van je carrière. Het is belangrijk om steun te krijgen. Verder moet je het gewoon voor jezelf regelen."

Hannah Peters is niet te stuiten. Kijk of je haar langs de lijn ziet rennen in 2020 in Tokio.