Winnaar van de Canon Female Photojournalist Award 2017
Catalina Martin-Chico heeft de Canon Female Photojournalist Award 2017 gewonnen bij Visa pour l’Image in het Franse Perpignan.
Het winnende projectvoorstel van Martin-Chico richt zich op voormalige vrouwelijke leden van de FARC, een linkse, Colombiaanse militante groepering die in juni van dit jaar officieel de wapens heeft neergelegd na een historische wapenstilstandsovereenkomst met de president van het land, Juan Manuel Santos, in 2016.
De Frans-Spaanse fotografe, die voornamelijk opnamen maakt in het Midden-Oosten voor kranten zoals Le Monde, Le Figaro en The New York Times, had al 8 keer eerder deelgenomen, maar nu blijkt voor haar negen keer scheepsrecht te zijn.
Deze prijs geeft me de kracht en het vertrouwen om verder te gaan.
De jaarlijkse prijs, die wordt ondersteund door het tijdschrift Elle, wordt uitgereikt aan "een uitstekende vrouwelijke fotograaf als erkenning voor haar bijdrage aan de fotojournalistiek". Bij de prijs hoort een bedrag van € 8.000 voor het maken van een nieuwe fotoserie die volgend jaar wordt tentoongesteld tijdens het Visa pour l’Image festival voor fotojournalistiek.
Tijdens de 53 jaar durende oorlog verbood de FARC vrouwelijke strijders om kinderen te krijgen. Degenen die toch zwanger werden, ondergingen een abortus of stonden hun baby's af aan familie. "In het gunstigste geval gaven ze het kind aan hun moeder of grootmoeder zodat zij ervoor konden zorgen. Maar tijdens hun zwangerschap liepen ze wel tien uur per dag met zware tassen door de bergen", vertelt Martin-Chico.
Sinds het vredesakkoord werd aangekondigd, heeft er een babyboom plaatsgevonden en zijn wel 300 ex-leden van de FARC zwanger geworden. Toen ze over dit fenomeen las in El Pais, besloot Martin-Chico naar Columbia te reizen om dit met eigen ogen te zien. "In Frankrijk wordt niet veel over Colombia in de pers geschreven. Ik wilde over deze overgang praten, omdat dit het laatste guerrillaleger van Zuid-Amerika is en het langst heeft bestaan", vertelt ze. In mei 2017 bracht ze 14 dagen door in drie FARC-kampen in Columbia.
Veel van de strijders die ze ontmoette, zowel mannelijke als vrouwelijke, hadden zich aangesloten toen ze jonge tieners waren en hadden dus weinig ervaring in de wereld buiten de guerrillakampen. Het verhaal van Hido is typerend, ontdekte Martin-Chico. “Toen hij nog een kind was, verdronken zijn moeder en drie van zijn broers en zusjes in een rivier bij hun huis, waarna hij en zijn zusje zich aansloten bij de FARC. Sindsdien verhuisde hij elke twee of drie dagen en leefden ze zonder huisdieren en mobiele telefoon, zodat ze niet konden worden gevolgd. In het kamp groeven ze loopgraven rondom hun tenten, waar ze in konden springen om zich te verbergen als ze werden gebombardeerd. Op een dag sprong hij in een loopgraaf met zijn vriendin, maar zij werd geraakt en stierf. Hij moest wegrennen en een ander kamp vinden."
Voor Martin-Chico is haar focus op het moederschap een prisma waardoor ze de hergeboorte van Columbia bekijkt. Wanneer ze later dit jaar teruggaat, wil ze de vrouwen die ze op haar eerste reis heeft ontmoet, volgen terwijl zij zich aanpassen aan een nieuw begin, zowel persoonlijk als maatschappelijk. "We hebben contact via Whatsapp en zodra ze een baby krijgen, sturen ze me foto's", vertelt Martin-Chico. "Ik hoop daar te zijn wanneer de vrouwen bevallen en ik wil proberen te begrijpen hoe hun levens zullen zijn in vredestijd."
Ik vind het prettig om lang te blijven en zo dicht mogelijk bij de mensen te komen.
Met een Canon EOS 5D Mark III en een Canon EF 35mm f/1.4L II USM-objectief kiest ze voor een benadering waarbij ze helemaal opgaat in haar onderwerp. "Ik vind het prettig om lang te blijven en zo dicht mogelijk bij de mensen te komen. Tijdens mijn eerste reis verbleef ik bij een vrouw in haar tent. Ik sliep zelfs in haar bed en leefde 24 uur per dag met haar om te proberen intimiteit vast te leggen." In dit verhaal, zoals ze vaak merkt wanneer ze vrouwen fotografeert in het Midden-Oosten, is vrouw zijn een voordeel. "Vrouwen praten met me over hun angsten tijdens hun zwangerschap of over hun vriendjes die omkwamen in de guerrillaoorlog.”
De prijs is van essentieel belang voor de voortgang van het project. "De markt voor fotojournalistiek is onzeker", zegt ze. "Deze prijs geeft me de kracht en het vertrouwen om verder te gaan. Het wordt steeds moeilijker om fotojournalist te zijn als je geen ander inkomen hebt. We hebben dit soort erkenning nodig: ten eerste is het een psychologische motivatie en ten tweede is het een cruciale financiële bijdrage. Een tijdschrift betaalt je misschien om in vijf dagen een verhaal te produceren, maar dit verhaal kan niet in vijf dagen worden verteld. Het is moeilijk om een diepgaand verhaal te brengen. Ik ben mijn werk blijven inzenden in de hoop deze prijs ooit een keer te winnen. Ik ben heel blij en heel dankbaar.”
Geschreven door