Een korte emotie die een leven lang blijft hangen

Een studio kan je veel laten zien over de fotograaf. Neem bijvoorbeeld Canon Ambassador Clive Booth. Zijn studio vertelt het verhaal van iemand die dol is op nieuwe technologieën, maar ook schoonheid en diepgang vindt in tijdloze taferelen, zoals de zestiende-eeuwse huisje waarin zijn studio zich bevindt. Het is daarom niet meer dan logisch dat zijn nieuwste project, The Silence After Applause, zich afspeelt in beide werelden.

En zijn nieuwste werk met het Birmingham Royal Ballet is een wereld op zich. Zijn relatie met het Royal Ballet dateert uit 2018, uit de tijd van de allereerste studiosessie ter ere van het EOS R-systeem. Clive wist zijn voorliefde voor beeldtechnologie gaandeweg toe te passen om zijn vak op nieuwe, spannende manieren te kunnen vastleggen. Het resultaat? Zijn indrukwekkende film A Swan’s Story, gefilmd in 8K stereoscopisch VR met de Canon RF 5.2mm DUAL FISHEYE-objectief en EOS R5 C Cinema EOS-camera.

Maar The Silence After Applause was anders.

"Ik zag eens iemand met een smartphone in zijn hand, en hij zei: 'Hiermee maak ik aantekeningen,'" vertelt Clive. "Vervolgens hield hij zijn camera omhoog en zei hij: 'Hiermee schrijf ik mijn boek.'" Het is de perfecte vergelijking voor Clive's carrière die van de grond kwam toen hij grafisch ontwerp studeerde en bij prints terechtkwam. Er is sindsdien niet veel veranderd. Hij weet alles over deze kunstvorm. Hij kijkt als een kunstenaar naar verhalen en als een grafisch ontwerper naar de impact die deze verhalen maken. Hij weet niet alleen hoe hij 'het boek moet schrijven', maar ook hoe hij mensen kan overhalen om dit boek te willen verslinden.

Hij streefde ernaar om de dansers vast te leggen in de seconden vlak nadat ze het podium verlaten, wanneer ze zich zowel mentaal als fysiek in een schemerwereld bevinden. "Ik zag vaak een gevoel van trots, en ook een vorm van opluchting. Maar soms zag ik ook wanhoop. Ik wilde dit verhaal graag vertellen aan de hand van portretten." En deze beelden zouden het Birmingham Royal Ballet en hun gespecialiseerde klinische team vergezellen naar Expo 2025 in Osaka in Japan, waar ze waren uitgenodigd als vertegenwoordigers van de kunst en cultuur van het Verenigd Koninkrijk en belangrijk nieuw onderzoek zouden presenteren over de fysieke gevolgen van dansen op het hoogste niveau.

"Bij dit project wilde ik alles uit mijn Canon EOS R5 Mark halen," legt Clive uit. "Wat deed ik dus? Ik wendde me tot print. Dat is in mijn ogen de beste manier om fotografie tot leven te wekken." Vanwege zijn voorliefde voor print kijkt hij er anders tegenaan dan andere fotografen. Hij kan nergens anders aan denken, ook niet wanneer hij in de schaduwen staat, nog voor hij zijn camera voor zijn ogen houdt. Hij ziet elk druppeltje zweet, elke gekwelde gezichtsuitdrukking en elke gelukzalige blik al voordat ze plaatsvinden en denkt instinctief aan de compositie van zijn toekomstige foto's. Hier past hij vervolgens zijn opnamestijl op aan, inclusief de belichting, textuur, oppervlakte en kleur.

Clive geeft toe dat het leukste deel eigenlijk pas begint wanneer het doek is gevallen en hij weer thuis in zijn studio is, ver weg van het daverende applaus.

"Ik voer de beelden in in Adobe Lightroom, en dan begin ik met het bewerken van beelden met een beoordeling van 1 ster," legt hij uit. "Wanneer ik beelden met 5 sterren heb bereikt, haal ik er meer mensen bij. Ik word vaak vergezeld door mijn agent via Zoom, en bij deze opnamen betrok ik ook Tom [Rogers, voormalig hoofddanser en nu Creative Content Producer voor het Birmingham Royal Ballet]. We werkten met ons drietjes aan de beelden en het was ontzettend leuk om te doen."

Clive wist zijn keuze te maken uit duizenden foto's die waren gemaakt tijdens vier producties gedurende meerdere maanden. Hij koos foto's die de nadruk legden op de wereld waarin de dansers zich bevonden, en dankzij de schoonheid van print zouden deze aspecten van het papier spatten.

Maar een leek ziet alleen de subtiele nuances van gevoelens in de foto's. Die is zich niet bewust van de hoeveelheid kleurkalibratie die bij elke foto komt kijken.

"Ik gebruik een EIZO-monitor, die mijn volledige workflow met kleurbeheer bepaalt," zegt hij. "En ik word omgeven door LED-lichten die op dezelfde temperatuur zijn gekalibreerd. Dit houdt in dat wat ik op het scherm zie, overeenkomt met het eindresultaat op papier wanneer ik mijn proefprints print met de Canon imagePROGRAF PRO-1100 A2 of PRO-2600 24-inch printers."

Toen hij Hahnemühle Digital FineArt Paper in Natural Line Bamboo Gloss Baryta koos voor deze foto's, was dat niet alleen vanwege de kwaliteit, maar ook vanwege de archiefkwaliteit van 200 jaar. "Dat zegt de meeste mensen niets, tot je ze vertelt dat 200 jaar overeenkomt met zo'n acht generaties. Je achter-achter-achter-achter-achterkleinkinderen kunnen dezelfde foto nog bewonderen." Toen hij ervan overtuigd was dat de proefprints perfect waren, werden de bestanden geprint met de imagePROGRAF PRO-4600 44-inch printer voordat ze naar Japan werden verzonden om daar te worden onthuld. Maar Clive's werk zat er nog lang niet op, want hij slaat nooit een kans af om met nieuwe formaten te werken. Hierdoor kan hij ook experimenteren met de manier waarop een foto overkomt.

Door reliëfprints werd hij bijvoorbeeld uitgedaagd om zijn ideeën niet alleen over te brengen in beelden, maar ook in taal. Het bekroonde resultaat van World Unseen, gecombineerd met audio en braille, resulteert in een ongelofelijke fotografische ervaring voor personen die blind of slechtziend zijn. Omdat Clive een tafereel wilde vastleggen dat met de Canon Arizona-printer zou worden geprint, moest hij PRISMAelevate XL-software gebruiken om de details naar voren te halen. Op deze manier kon hij het verhaal vertellen als een hand die over de foto beweegt.

"Het was een verhaal dat uit één opname bestond en meer achtergrond nodig had," legt hij uit. "We hebben dus de danseres, Mathilde, het podium, de rekwisieten en zelfs de markeringen op de vloer. Je voelt dat ze en pointe staat, evenals de structuur van haar jurk."

Daarnaast voelde Clive zich ook geroepen om terug te grijpen op zijn verleden als grafisch ontwerper om achttien lenticulaire portretten van de dansers te maken. Lenticulaire prints zijn gebaseerd op een techniek die afbeeldingen combineert zodat ze lijken te bewegen wanneer ze vanuit verschillende invalshoeken worden bekeken. De bezoekers van Expo 2025 Japan konden hiervan genieten.

"Ze werden verlicht door spotjes en veranderden wanneer je langs liep. Dat was ongelofelijk cool," zegt hij met een brede grijns. "Een van de meisjes legt haar vinger tegen haar lippen om je duidelijk te maken dat je stil moet zijn. Een ander meisje lacht, weer een ander meisje kust. Het ziet er adembenemend uit."

Het was een gedurfde zet om de verhalen van dansers te vertellen, met al hun levenslustige bewegingen, aan de hand van statische prints en foto's. Maar uiteindelijk is het net alsof het eindresultaat juist meer details bevat, vooral wanneer de afbeeldingen worden gecombineerd met het fascinerende klinische onderzoek waarvoor ze waren gemaakt.

Ballet komt voor het publiek vaak over als een geheimzinnige wereld, en die paar seconden tussen podium en coulissen zijn diepgaand en vrijwel onmogelijk om te beschrijven, ook voor de dansers.

Toen ze hun foto's voor het eerst zagen tijdens een speciale voorvertoning, ervoeren ze al die emoties opnieuw, stuk voor stuk. Daar is print toe in staat. Wanneer je tastbare afbeeldingen ziet, kunnen de gevoelens opnieuw hard binnenkomen en nog lange tijd bij je blijven.

Of, zoals Clive zou zeggen: "Als wij, de visuele verhalenvertellers, een verhaal kunnen vertellen met een foto van enkel inkt en papier, en we daarmee mensen kunnen ontroeren, dan hebben we gewonnen, toch?"