Crisis in Italië: het coronavirus vastleggen

Toen Covid-19 zich over de hele wereld begon te verspreiden, werd het getroffen Noord-Italië de locatie van de grootste uitbraak in Europa. Met een gezondheidszorgsysteem in crisis spraken artsen over de hartverscheurende keuzes die ze moesten maken, waarbij ze moesten beslissen welke patiënten in de overbelaste ziekenhuizen toegang zouden krijgen tot de schaars geworden intensivecarebedden en beademingsapparatuur.

De krachtige, intieme beelden van Fabio Bucciarelli werden gemaakt op ziekenhuisafdelingen en in de huizen van patiënten met het coronavirus en gepubliceerd in The New York Times. Ze gaven zicht op de heftige realiteit van deze beslissingen over leven of dood.

Ervaren conflictfotograaf Fabio, die de afgelopen tien jaar verslag heeft gedaan van oorlogen en hun gevolg in Irak, Syrië en Libië, en onlangs de tweede prijs in de categorie Algemeen nieuws van de World Press Awards van 2020 won voor beelden van protesten in Chili, richtte zijn camera dit keer op de strijd die in zijn eigen land gaande was.

Meer dan lege straten

Toen Italië in lockdown ging, waren de meeste beelden van bewoners met mondmaskers en sombere lege straten. "Ik had beelden gezien van verlaten plekken en helder water in Venetië, maar er waren niet veel beelden van de andere kant van Covid-19," aldus Fabio. "Er ontbrak een verhaal," voegt Francesca toe.

Na contact met vrijwilligers van het Rode Kruis in de zwaar getroffen regio Lombardije, kreeg het duo toestemming om mee te gaan met noodbezoeken aan vermoedelijke Covid-19-patiënten in de stad Bergamo. Fabio werkte in opdracht voor The New York Times en Francesca aan reportages voor meerdere nieuwskanalen. Ze kwamen terecht in wat toen het epicentrum van de uitbraak was, om slachtoffers in hun huizen, in ziekenhuizen en in sommige gevallen ook in de geïmproviseerde mortuariums vast te leggen.

"Ik heb gezien hoe een systeem is ingestort," zegt Francesca. "Als Italianen weten we niet anders dan dat we een zeer goede openbare gezondheidszorg hebben. Het is schokkend als dat systeem niet meer werkt. Artsen op de intensive care die zeiden: 'We moeten keuzes maken. Welke persoon kunnen we redden en welke niet?' Ik zag heel vaak dezelfde scène: ergens aankomen en een patiënt ontmoeten die in het ziekenhuis had moeten worden opgenomen, maar voor wie geen plek was."

De veiligheid en ethiek van het vastleggen van Covid-19-verhalen

Bij aankomst bij het huis van een patiënt introduceerden de vrijwilligers Fabio en Francesca aan gezinsleden, zodat ze toestemming konden vragen om binnen opnamen te maken. "Meestal werden we heel warm ontvangen," zegt Francesca. "Ze begrepen dat Italië een paar weken op de rest van Europa voorliep, en dat dit heel belangrijk was."

Vervolgens werd een uitgebreid veiligheidsprotocol gehanteerd, geleerd van het Rode Kruis, om zichzelf en anderen tegen de verspreiding van het virus te beschermen. Pas nadat ze volledig gehuld waren in witte pakken, mondmaskers, veiligheidsbrillen en twee paar handschoenen, mochten ze het huis binnengaan. Na vertrek moest alles zorgvuldig worden uitgedaan en worden weggegooid of ontsmet. Ook de camera-apparatuur.

Eén verhaal, twee media

Het tweetal, dat eerder samenwerkte aan verhalen over migranten aan de grens met de VS, reisde samen door Bergamo, werkend aan afzonderlijke verhalen voor verschillende media-uitingen. "Ik ben filmmaker en Fabio is een fotojournalist en dat werkt soms heel goed, al moeten we soms wat compromissen sluiten", zegt Francesca. "Je moet ervoor zorgen dat je niet in het beeld van de ander komt."

Francesca maakte de opnamen met een Canon EOS C300 (nu opgevolgd door de Canon EOS C300 Mark III), haar trouwe en robuuste filmpartner gedurende meerdere jaren, die zelfs na onderdompeling in een Mexicaanse rivier nog functioneerde. Ze gebruikte de camera met een Canon EF 24-105mm f/4L IS USM-objectief. “Ik maakte nieuwsberichten met het oog van een documentairemaker," zegt ze. "Nieuws brengen kan je helpen het probleem te begrijpen. Ik zie nieuws en documentaires als dingen die met elkaar kunnen samengaan. Ik kom uit de fotografiewereld, dus ik kon niets maken zonder een goed frame, zonder naar het juiste licht te zoeken of op zoek te gaan naar de poëzie."

Fabio, die gedurende zes maanden met de Canon EOS R opnamen maakte, ontdekte dat het kleine formaat hem hielp om het verhaal met meer gevoel te brengen. "Als het verhaal persoonlijk en intiem is, denk ik dat een kleinere camera, een systeemcamera, je kan helpen", zegt hij. Zo'n 90% van zijn foto's maakte hij met zijn gewenste brandpuntsafstand met een Canon RF 35mm f/1.8 Macro IS STM-objectief. "Het Canon EF 24mm f/1.4L II USM-objectief was handig voor kleine ruimten," voegt hij eraan toe. "Als je opnamen maakt in ziekenhuizen en huizen, kan een grotere hoek nuttig zijn."

De kracht van beelden

De videobeelden en foto's van Fabio en Francesca van de uitbraak gaven een inkijkje in de verwoestende impact van het virus in Italië. Deze werden medio maart gepubliceerd en uitgezonden, nog maar een paar weken nadat Covid-19 door de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) werd uitgeroepen tot een wereldwijde pandemie. Ze dienden als een vroege waarschuwing voor de sombere realiteit door overbelaste gezondheidszorgsystemen.

"Italië werd al snel een van 's werelds ergst getroffen plekken door Covid-19," aldus Francesca. "We hebben een paar van de eerste beelden van Covid-19-patiënten, hun familieleden en de IC-teams geproduceerd, die hielpen het publiek te informeren."

"Ik begon te werken aan dit verhaal om mensen meer informatie te geven om de ziekte te kunnen begrijpen," voegt Fabio toe. "Mensen lijden onder deze epidemie, maar de vijand is onzichtbaar. Ik probeer mensen bewust te maken van deze crisis en te laten zien hoe gevaarlijk dit virus kan zijn."