'Chloe Kelly' van Marc Aspland

In het midden van deze foto staat de Engelse voetbalster Chloe Kelly in het strafschopgebied, een kleine drie meter van de goal. Ze draagt het volledig witte tenue, leunt achterover, met haar blonde paardenstaart in de lucht, en tikt de bal met haar rechtervoet richting het doel.

Deze drukke scène is vastgelegd tijdens de finale van het Europees kampioenschap voetbal voor vrouwen in 2022. Links van Kelly kijkt ploeggenoot Lucy Bronze hoopvol toe. Rechts van de bal staat een Duitse verdediger voor het doel. Ze probeert alles tegen te houden wat haar kant op komt. Op de achtergrond is een deel van de 87.192 fans te zien. Dit is een recordaantal toeschouwers in het internationale vrouwenvoetbal. Ze dragen rood en wit en staan vol verwachting te kijken.

Deze foto, die is gemaakt vlak voordat de bal de goal in zou gaan, is niet zomaar een foto van een goal. Hij staat voor zoveel meer. Het is een beslissend moment. Een moment dat tot ver buiten het Wembley-stadion te horen was, dat geschiedenis schreef en de vrouwensport voor altijd veranderde.

Ik ben Marc Aspland, hoofd sportfotograaf voor The Times en The Sunday Times, en ik heb deze foto van Kelly in 2022 gemaakt. Een paar minuten na deze foto werd haar team de winnaar en schreef ze geschiedenis voor alle vrouwen en meisjes in Engeland.

Foto's als deze doen me denken aan Henri Cartier-Bresson, die ook wel de vader van de moderne fotojournalistiek wordt genoemd. Zijn boek, dat in 1952 werd gepubliceerd, heet Images a la Sauvette (het beslissende moment) en deze zin alleen al heeft een blijvend effect op verschillende generaties fotografen gehad, waaronder op mij.

Het beslissende moment is iets wat in bijna elk genre fotografie terugkomt, van de veelgeprezen landschapsfotograaf Ansel Adams met 'Moonrise Hernandez' tot Neil Liefers iconische foto van Muhammad Ali die de spot drijft met de gevallen Sonny Liston en schreeuwt: "Sta op en vecht, sukkel."

Mijn sportredacteur verwacht elke dag dat ik een moment vastleg dat het hele verhaal van een sportevenement vertelt. Natuurlijk wil hij dat ik de winnende doelpunten en spraakmakende momenten vastleg, maar hij wil ook dat ik 90 minuten in één foto samenvat door het beslissende moment vast te leggen dat mijns inziens de hele wedstrijd weerspiegelt. Of zelfs een heel toernooi.

Cartier-Bresson wilde een stille en zelfs onzichtbare waarnemer zijn van de wereld om hem heen. Met onze geruisloze Canon EOS R3-systeemcamera's leggen we de wereld tegenwoordig ook op een stille manier vast, maar er is geen groter contrast denkbaar dan tussen de moderne ontwikkelingen op het gebied van cameratechnologie en de enkele zwart-witopnamen in 35mm met de spiegelreflexcamera's uit de tijd van Cartier-Bresson. Maar hoe verschillend de technologieën ook zijn, ons doel blijft hetzelfde: een beslissend moment vastleggen.

Sportfotografie belichaamt als geen ander dat een beeld meer kan zeggen dan duizend woorden. Mijn schrijvercollega's bij The Times kunnen herhalingen bekijken en ruim voor de deadline een prachtig geschreven tekst aanleveren, maar een fotograaf heeft 1/2000e van een seconde (het knipperen van een oog duurt ongeveer 1/10e van een seconde) om een moment vast te leggen dat bepalend is voor een sportevenement.

Als sportfotograaf kun je de actie niet opnieuw afspelen. Als je het cruciale moment mist, is het voor altijd voorbij. Het vastleggen van deze beslissende momenten definieert ons ook als fotografen.

Als je het werk van de beste fotografen bekijkt, zie je vaak dat de timing ervoor zorgt dat een beslissend moment perfect is vastgelegd. Of het nu gaat om een vluchtige glimlach van de bruid naar haar kersverse echtgenoot, de wolkvorming bij zonsopgang boven een uitgestrekt landschap, een roofvogel die zijn volgende maaltijd op het oog heeft of de manier waarop een model over de catwalk paradeert – het zijn allemaal beslissende momenten.

Met fotografie kunnen we een moment in de geschiedenis vastleggen dat heel persoonlijk en tijdloos is. We hebben allemaal foto's van toen onze kinderen klein waren die ons onmiddellijk terugbrengen naar die tijd en plaats. Ook dit zijn beslissende momenten waarop de tijd stilstaat.

Dit brengt me terug naar de zomermiddag van 31 juli 2022, toen de finale van het Europees kampioenschap voetbal voor vrouwen tussen Engeland en Duitsland plaatsvond op Wembley.

De Lionesses speelden tegen achtvoudig winnaar Duitsland in een wedstrijd die een keerpunt voor de vrouwensport zou worden. Door een gelijkmaker van Duitsland in de 79e minuut werd het verlenging en dreigden de zo door Engelse fans gevreesde strafschoppen.

Onder het recordaantal bezoekers hing een opmerkelijke sfeer en emotie, en in de 110e minuut scoorde Kelly met een tik van haar voet haar eerste doelpunt op een internationaal toernooi en maakte ze een einde aan 56 jaar teleurstelling in het voetbal.

Een tik met de tenen kan ook een beslissend moment zijn. De foto laat zien dat Kelly elke pees in haar rechterbeen strekt om de bal over de lijn te tikken en zo een toernooi op eigen bodem te winnen en het spel voor altijd te veranderen.

Een tik met de tenen kan ook een beslissend moment zijn. De foto laat zien dat Kelly elke pees in haar rechterbeen strekt om de bal over de lijn te tikken en zo een toernooi op eigen bodem te winnen en het spel voor altijd te veranderen.

Ik zou niet meer weten van hoeveel voetbalwedstrijden ik in de loop der jaren verslag heb gedaan, en doelpuntfoto's kunnen erg veel op elkaar lijken.

Ik ben ook geen grote fan van het genre 'voetballer-trapt-bal', maar toch vertelt zo'n foto in een oogwenk het verhaal van winst en verlies. Bij mij thuis hangt maar één voetbalfoto aan de muur. Het is het klassieke beeld van Geoff Hurst die in de verlenging met zijn machtige linkervoet een hattrick maakt en de memorabele overwinning van Engeland op West-Duitsland in 1966 veiligstelt. Een klassiek beslissend moment.

Ik heb een vergelijkbare foto uit de archieven van The Times uit 1954 waarop te zien is hoe Roger Bannister met zijn borst het lint raakt voor de eerste mijl onder de vier minuten. De foto is van staffotograaf William Horton, die in het midden van de sintelbaan stond met een glasplaatcamera van 5x4 inch. Het toont een iconisch moment uit de geschiedenis.

Ik zou mijn werk nooit durven vergelijken met dat van Cartier-Bresson, maar Kelly's eenvoudige tik werd een beslissend moment, 1/1600e van een seconde die alles veranderde en een revolutie teweegbracht in de vrouwensport voor het hele land.

Dit moment toont geen gewone overwinning, maar een triomf. Voor Chloe Kelly, voor haar ploeggenoten, voor Engeland, en voor vrouwen en meisjes overal ter wereld.

Meer informatie over Canon Ambassador Marc Aspland 