Onderwijs, hoop en een veilige omgeving voor de kinderen in Goma

Tijdens het schrijven van dit artikel kwamen er online erg sobere resultaten naar voren bij het zoeken naar 'Goma, Democratische Republiek Congo'. Het is een van de armste plekken op de planeet, een regio die geteisterd is door politieke instabiliteit, oorlog, conflicten, natuurrampen en ziekten. Toch noemen meer dan 600.000 mensen Goma hun thuis en een groot deel daarvan zijn kinderen.

Zoals je zou verwachten, is de toegang tot onderwijs hier moeilijk. Hierdoor worden de levenskansen voor jongeren sterk beperkt. Computervaardigheden heeft vrijwel niemand en ook andere beroepsvaardigheden die ondernemerschap aanwakkeren en ambities doen groeien zijn schaars. Daarom hebben New Yorkers Sam en Jack Powers CAMME RDC opgericht, een organisatie in Goma die "de jeugd van Congo helpt een toekomst zonder uitbuiting te bouwen, hun potentieel te maximaliseren en zichzelf te helpen." Sam vertelt het verhaal:

"Onze overleden moeder was de eigenaar van een bekende fotogalerie en tijdens haar laatste dagen wilde ze iets teruggeven aan de community. Ze nodigde daarom heel veel studenten uit in haar galerie. Na haar overlijden begonnen Jack en ik te bedenken hoe we onze expertise op het gebied van jeugdontwikkeling konden gebruiken om een deel van wat onze moeder had opgebouwd de wijde wereld in te sturen."

"Ik studeerde International Relations en nam contact op met verschillende organisaties in Irak, Jordanië en Afrika. Eén in Congo reageerde en nodigde ons uit voor een workshop van tien dagen. Het was geweldig, maar we wilden niet alleen iets doen en daarna weer met de noorderzon verdwijnen. Daarom zijn we begonnen met een non-profitorganisatie en hebben we genoeg donaties gekregen om onze eerste school op te bouwen met onze partner in Goma."

Zo begon het Lens on Life-project en gingen we samenwerken met CAMME RDC en lokale docenten om lessen in fotografie en computervaardigheden te bieden in een regio waar er maar weinig mensen ooit een camera of computer hadden aangeraakt. "Er is zo veel vraag – de meeste kinderen moeten stoppen met school omdat ze het zich niet kunnen veroorloven", legt Sam uit. "Omdat we het kosteloos kunnen aanbieden, staat er meestal een rij buiten." De plaatsen zijn echter beperkt en de toelatingsprocedure is vergelijkbaar met die van hogescholen of universiteiten. Maar in plaats te kijken naar het opleidingsniveau, ligt de nadruk op de achtergrond, motivatie en vastberadenheid.

Studenten leren in cycli van drie maanden. "Ze krijgen een mikken-en-klikkencamera", legt Sam uit. "Zo krijgen ze allereerst een idee van hoe het is om fotograaf te zijn. Hoe het is om de wereld door een lens te zien." Dit onderdeel van het curriculum gaat niet zozeer over de technologie, maar over het daadwerkelijk maken van een foto en mensen op straat te vragen of ze een foto van die persoon mogen maken. ("Wat een stuk moelijker is in Goma dan in New York City, bijvoorbeeld.") De studenten denken ook na over loopbaanontwikkeling, de rol van de fotograaf in de wereld en wat het betekent voor hun toekomst als ze doorgaan.

"Het tweede deel bestaat uit wat we tijdens het Canon Young People Programme doen. De studenten leren hun spiegelreflexcamera beter kennen, evenals Photoshop en hoe ze een portfolio kunnen samenstellen. Vervolgens gaan ze aan het werk in de praktijk en krijgen ze feedback op hun werk." Studenten moeten goed kunnen beargumenteren waarom ze voor elke afbeelding en het algehele project hebben gekozen. Er was bijvoorbeeld een student geïnteresseerd in de manier waarop ouderen in de regio blijven werken zonder enige vorm van ondersteuning van de staat. Deze student "verdedigde het portfolio" ten overstaan van docenten, partners en de ouderen zelf.

Natuurlijk is dit niet bijzonder baanbrekend vanuit een westers perspectief, maar Sam kan niet genoeg benadrukken dat dit een heel ander soort onderwijs is dan waarmee de meeste lezers bekend zullen zijn. "De werkloosheid en het gebrek aan middelen zijn me echt bijgebleven. Er heerst een gevoel van hopeloosheid. Studenten moeten stoppen met hun opleiding, omdat ze gewoon niet genoeg geld hebben", legt hij uit. "Het niveau van de aandacht die we in onze eerste klas kregen, was dus anders. Studenten namen echt deel omdat ze het gevoel hadden dat dit een uitweg zou kunnen zijn."

Een paar jaar later zien Sam en Jack de impact en ontvangen ze regelmatig berichten met de tekst 'Ik heb nu een bedrijf' of 'Ik ben aangenomen!'. "Bekijk het op deze manier", zegt Sam. "Je bent tussen de 16 en 25 jaar oud. Je bent met school gestopt toen je tien was, omdat je ouders vervolgonderwijs niet konden betalen. Of omdat je ouders zijn overleden. Of omdat je bent gevlucht voor conflicten. Opeens heb je een camera en iemand die je lesgeeft. Je hebt een vaardighedenset die je kunt gebruiken. En vervolgens begin je er geld mee te verdienen. Het verandert iemands leven."

Beroeps- en computervaardigheden en werkervaring zijn de belangrijkste onderdelen van hun programma in Goma (Lens on Life en CAMME RDC kunnen studenten nu stageplekken bij ngo's aanbieden), maar Sam is ook trots op de "veilige omgeving" die de docenten en partners hebben gecreëerd. "Elke keer als ik terugga, kan ik zien hoe belangrijk het klaslokaal is. Het is de kern in de community geworden voor het bespreken van problemen door middel van fotografie. Huiselijk geweld bijvoorbeeld. Meisjes hebben het gevoel dat ze beelden kunnen meenemen naar het klaslokaal die de aandacht vestigen op dat probleem." Het is een plek waar een open discussie kan plaatsvinden. "Honger, ziekte, sanitaire voorzieningen, huiselijk geweld, oorlog, conflicten, vulkanen, aardbevingen, al deze dingen. Niet overal kunnen mensen op jonge leeftijd een ruimte binnenkomen en zich veilig genoeg voelen om deze problemen te bespreken. Wat we samen met onze partner hebben gecreëerd, is een manier om dat te doen."

Meer informatie over het Canon Young People Programme.