Geen cape nodig: het leven van Vince Clements als werkende pleegouder

Loop langs Vince Clements door de gang op het werk en hij glimlacht naar je. Want dat is gewoon het soort man dat hij is, altijd een vriendelijk woord voor iedereen en een hart van goud. Maar Vince heeft een geheim. Overdag is hij een Tender Support Professional voor Canon Europe, maar onder zijn zakelijke uiterlijk is hij eigenlijk een superheld.

Natuurlijk is dat niet de officiële titel die aan de bijna 60.000 officiële pleegouders in het Verenigd Koninkrijk wordt gegeven, maar wij vinden dat het absoluut in de definitie van het woordenboek zou moeten staan. Want weet je, Vince en zijn man - die al een fulltime baan hadden, twee kinderen, twee honden, een kat en oudere ouders die in een kangoeroewoning bij hun huis wonen - hebben nog twee kinderen welkom geheten in hun drukke huisgezin. Een broer en zus die wanhopig stabiliteit en liefde nodig hadden tijdens een turbulente tijd in hun jonge leven.

"De organisatorische vaardigheden die ik in mijn carrière heb opgebouwd, hebben zeker geholpen bij het zorgen voor vier kinderen!" lacht Vince. "Vooral nu ze alle vier op verschillende scholen zitten - dat zijn vier ritjes naar school, vier keer huiswerk en vier verschillende WhatsApp-groepen van ouders, die onbetaalbaar zijn omdat ze me up-to-date houden."

Als je dit tot nu toe hebt gelezen en je afvraagt hoe hij dit in hemelsnaam allemaal in een gemiddelde dag voor elkaar krijgt, ben je niet de enige. Maar zoals men zegt, voor het opvoeden van kinderen heb je een dorp nodig, en voor pleegkinderen is er echt een actief dorp nodig. Met een grote, hechte familie, vertrouwde vrienden, ondersteunende managers en collega's, andere pleegouders, gespecialiseerde diensten en sociale werkers, hebben ze een prachtig netwerk achter zich. Desondanks kun je niet zeggen dat pleegzorg een fluitje van een cent is. Maar hoewel Vince openhartig is over de uitdagingen, wil hij niets veranderen.

"Je gaat met open ogen de pleegzorg in. Je krijgt een buddy, die heel eerlijk tegen je is, net als de sociale werkers. Maar de werkelijkheid is natuurlijk heel anders dan 'van horen zeggen'", vertelt hij. "En er zijn uitdagingen - vooral de tienerjaren - en er zullen altijd hobbels op de weg zijn." Na een lang proces van samenwerken met sociale diensten om de best mogelijke match voor de kinderen en hun eigen gezinssituatie te vinden (de jongste zoon van Vince is autistisch, wat natuurlijk een rol speelde bij de beslissingen), verwelkomden ze de broer en zus voor wat een 'langetermijnregeling' wordt genoemd. "Er is een korte termijn, een lange termijn en een definitieve oplossing. De korte termijn paste niet bij ons, omdat we rekening moesten houden met de omgeving van onze zoon, dus wilden we op de lange termijn helpen."

Het doel, zegt Vince, is "pure stabiliteit, routine en structuur. Kinderen voelen zich goed wanneer ze weten wat er komt en zich geen zorgen hoeven te maken over wat er gaat gebeuren." Ouderschap voor een autistisch kind betekent dat een stabiel dagelijks ritme in hun huishouden essentieel is en dat dit op een natuurlijke manier de uiterste consistentie en emotionele rust creëert die hun pleegkinderen nodig hebben. "Binnen een week of twee was de spanning op school verdwenen. Hun gedrag thuis was briljant en ik denk dat dat komt omdat ze altijd weten wat er van hen wordt verwacht en we vanaf de eerste dag een heel rustige omgeving hebben gecreëerd."

Hun zachtmoedige opvoeding heeft de kinderen ook geholpen om te gaan met hun schuldgevoel. "Pleegkinderen willen bij hun ouders blijven, ze willen ze niet achterlaten - het is alles wat ze kennen", legt Vince uit. "Ze hebben dus vaak het gevoel dat ze het niet naar hun zin mogen hebben in hun nieuwe pleegfamilie. Dat kost tijd." Ze praten vaak samen over de toekomst en over de relatie die de kinderen kunnen hebben met hun ouders wanneer ze ouder zijn. Vince en zijn man moedigen hen ook aan om bij speciale gelegenheden brieven te schrijven en cadeaus en kaarten te versturen. "We ondersteunen hun relaties met hun biologische familie, zodat ze zich niet schuldig hoeven te voelen dat ze niet bij hen zijn."

Voor Vince en zijn man zijn ze nu gewoon met z'n zessen. Hun pleegkinderen blijven bij hen tot ze 18 zijn, maar wat iedereen betreft, is dat niet meer dan een wettelijk getal. "Ze gaan misschien naar de universiteit, maar het zal niet anders zijn dan met onze eigen kinderen. Ze maken deel uit van ons gezin." Met de individuele behoeften van vier kinderen en zoveel logistieke uitdagingen, was het voor Vince ooit verleidelijk om zijn werk op te geven en fulltime ouder te worden? Geen denken aan.

"Kinderen opvoeden is zo lonend en het is zo'n voorrecht om onze pleegkinderen te helpen. Maar ik wilde mijn carrière niet opgeven - ik ben graag op kantoor en moest dat echt blijven doen", legt Vince uit. "Mijn HR Manager en mijn Line Manager zijn ook zo flexibel en ondersteunend. Ze zeiden eigenlijk 'wat je doet is geweldig, laat ons weten wat je nodig hebt en we zijn er voor je'. Bovendien heb ik een fantastische man en geweldige familie. We zijn het levende bewijs dat je een carrière kunt hebben en tegelijkertijd pleegouder kunt zijn. Het kan prima werken."

Lees meer over carrières bij Canon.