Zo veranderde een documentaire van 90 seconden de carrière van een filmmaker

Toen filmmaker Daniel Simpkins een paar dagen wat camera-apparatuur te leen kreeg, had hij geen idee dat hij daarmee een bekroonde film zou gaan maken. Maar een paar maanden later won hij de hoofdprijs van de Canon-wedstrijd voor korte films in het VK, Stories in Motion, in 2023.

"Ik was echt verbaasd dat ik won, omdat er veel getalenteerde filmmakers meededen", aldus Daniel. "Ik vond het zelf wel een aardige film, maar verwachtte niet dat ik er iets mee zou winnen."

Daniels film Farm Life is een prachtig gefilmde documentaire – van slechts 90 seconden – over de jonge boer Jeff. De film is doordacht, ingetogen en gefilmd in letterbox-formaat, en bestaat uit stilstaande beelden en zorgvuldig gearrangeerde bewegende beelden, met alleen Jeffs voice-over en omgevingsgeluiden van de boerderij op de soundtrack. De inspiratie voor het maken van de film kwam uit Daniels eigen familieachtergrond.

Hij is geboren en getogen in het zuidwesten van Engeland, en daardoor erg bekend met het plattelandsleven. De boer Jeff uit de film is Daniels neef. "Als je opgroeit op het platteland, blijft dit altijd een onderdeel van je", zegt hij. Daniel is al sinds zijn tienerjaren geïnteresseerd in film en media en volgde een filmstudie aan Falmouth University, waar zijn passie voor documentaires werd geboren. "Ik raakte gefascineerd door het maken ervan en realiseerde me dat de echte wereld net zo interessant is als fictie", voegt hij toe.

Na zijn afstuderen werkte Daniel korte tijd als runner in de filmproductie voordat hij zijn huidige baan als technicus bij een cameraverhuurbedrijf kreeg. Zijn werkgever stimuleert hem om camera's te lenen en apparatuurkennis te ontwikkelen door zelf te filmen, en zo ontstond Farm Life.

"Ik zat in een creatief dal en had mijn zelfvertrouwen verloren, omdat veel van de films die ik had gemaakt nooit werden afgemaakt of ik er niet tevreden over was", vertelt Daniel. "Ik ben een beetje een perfectionist; als ik ergens niet tevreden over ben, laat ik het aan niemand zien omdat ik het altijd nog beter wil maken."

Toen zijn baas vertelde dat er apparatuur moest worden getest, kwam Daniel op het idee om zijn neef te vragen of hij bij hem kon filmen, gewoon als experiment. "Het leek mij een interessant onderwerp en ik had zo de kans weer wat tijd op het platteland door te brengen", vervolgt hij. "Het was een heel comfortabele situatie met een locatie en een persoon die ik goed kende, dus ik greep de kans en ging ermee aan de slag."

Daniel had een advertentie gezien voor de Canon-wedstrijd Stories in Motion. Met wat aanmoediging van zijn vrienden besloot hij mee te doen. En ze hadden gelijk; de jury was helemaal weg van Farm Life en koos deze film uit een enorm aantal inzendingen als winnaar van de documentairecategorie en als algehele winnaar.

Hij ontving zijn prijs tijdens een speciaal evenement in het Everyman Theatre in Londen. "Het feit dat ik als winnaar uit de bus kwam, gaf me veel vertrouwen dat ik films van hoge kwaliteit kon maken en de verzekering dat ik de goede kant op ging", zegt Daniel. "Het heeft me zeker gestimuleerd om zelf meer films te maken."

We spraken Daniel twee jaar nadat hij deze prijs had gewonnen en het was meteen duidelijk dat deze wedstrijd ook een positieve impact op zijn toekomst als filmmaker heeft gehad. "Ik mag mezelf echt gelukkig prijzen dat ik een carrière als documentairemaker heb weten te verwezenlijken. Mijn werk heeft me overal ter wereld gebracht, van de VS tot de VAE, Senegal, Kroatië, Oostenrijk en natuurlijk heel Groot-Brittannië. Maar het grootste voorrecht was toch echt wel dat ik in mijn eigen Cornwall de vergeten mijnen met het team van Carbis Bay kon verkennen," zegt hij.

Daniel won een Canon EOS C70 en een Canon RF 24-70mm F2.8L IS USM-objectief, dat hij gebruikte om in het Britse Cornwall een nieuwe documentaire te maken. Het graafschap was tot de jaren 90 van de vorige eeuw de thuisbasis van een bloeiende tinmijnindustrie en Daniels film volgt de leden van de Carbis Bay Crew, een groep speleologen en duikers, die als hobby de verlaten mijnen van Cornwall verkennen.

"Elk lid van de crew is een karakter op zich", zegt Daniel. "Het kan een behoorlijk gevaarlijke hobby zijn, maar ze hebben elk hun eigen reden om de mijnen in te gaan. Soms hebben ze een geschiedkundige interesse, of gaan ze voor de adrenalinekick. Anderen zoeken gewoon een gemeenschap van gelijkgestemden met wie ze elk weekend op pad kunnen gaan. Ik ging dus mee ondergronds en filmde ze tijdens het werk."

In zijn eigen woorden beschrijft Daniel The Lost Boys of Carbis Bay als een documentaire van 30 minuten waarin een onwaarschijnlijke groep dappere verkenners wordt gevolgd die op zoek is naar de vergeten mijnen van Cornwall, maar wat uiteindelijk zou uitlopen in een onverwachte ontdekkingsreis naar zichzelf. "De zoektocht naar het onbekende werkte voor dit hechte team bevrijdend en stelde ze in staat om hun zorgen voor even opzij te zetten en zich op te laden voor de uitdagingen van het dagelijkse leven," voegt hij toe.

Achter de camera had Daniel niet alleen de verantwoordelijkheid om het verhaal van deze gemeenschap in Cornwall te vertellen - een regio die naar zijn mening nauwelijks authentiek in beeld wordt gebracht - maar ook om tegelijkertijd thema's als mannelijkheid, doel en saamhorigheid te verkennen.

"We wilden met de film ook het gesprek aanzwengelen over de mentale gezondheid van mannen. De groep bestaat voor het grootste deel uit mannen in de leeftijd van 40 tot eind 60. Velen van hen beschouwen deze mijnen als een manier om even niet na te hoeven denken over 'de wereld boven'. We waren erg trots op de steun van MANUP?, een liefdadigheidsinstelling voor de mentale gezondheid van mannen met een missie die ons ook na aan het hart ligt: het stigma verwijderen dat aan de term 'vermannen' kleeft en mannen stimuleren om aan gemeenschappen deel te nemen en openhartig te zijn," vertelt hij.

Als filmmaker kreeg Daniel met talloze fysieke, mentale en emotionele uitdagingen te maken, dus een compacte, betrouwbare camera-uitrusting was noodzakelijk om zijn visie zonder extra complicaties te realiseren.

"De meeste mijnen zijn alleen toegankelijk via een touw, waarbij je soms wel meer dan 50 meter naar beneden moet klimmen. En als je eenmaal onder de grond zit, wordt het er niet makkelijker op. Je moet door koud water waden, op handen en knieën kruipen, over rotsen heen klimmen, jezelf door nauwe doorgangen wurmen en je door plakmodder heen worstelen. Als je echt op avontuur gaat, moet je in goede fysieke conditie zijn, anders zit je binnen een mum van tijd vast en zit je echt in de problemen," beschrijft hij.

Om deze film te produceren, was het voor Daniel een ware mentale uitdaging om zijn angst om onder de grond te zitten te overwinnen.

"Voor mij voelt het claustrofobisch en onveilig. Ik denk dat ik de film daarom in eerste instantie wilde maken: ik wilde begrijpen waarom mensen het zo leuk vinden om deze donkere, verborgen plekken te verkennen. Toen ik voor de eerste keer via een touw in een mijn moest afdalen, vroeg ik me oprecht af waarom ik aan dit project was begonnen. Ik was helemaal aan het trillen van de adrenaline toen ik weer met twee voeten op de grond stond, ik kon de camera amper stil houden. Maar gek genoeg was het volgens mij die camera waardoor ik over mijn angst heen durfde te stappen. Als je je concentreert om de perfecte opname te krijgen, dan begin je de situatie door het objectief te bekijken. Door dat onderscheid voelde het voor mij beheersbaar.

"Dankzij dat perspectief kon ik verder. Op een bepaalde manier," zo onthult hij, "gaf het filmen me een beschermd gevoel, een manier om controle te houden over een situatie die ik eigenlijk doodeng vond."

Ook de belichting gaf nogal wat uitdagingen, vooral wanneer je vanuit een donkere mijn opeens weer in verblindend zonlicht terechtkomt. Maar Daniel had veel baat bij het gebruik van een ND-filter, dat hij met één druk op de knop kon instellen. "Ik was al bekend met Canon-camera's, maar ik ben gek op de EOS C70 omdat hij interne ND-filters heeft, alles zich binnen handbereik bevindt en hij gewoon zo compact is", vertelt hij. "Deze camera is ideaal voor het filmen van documentaires. Het is echt heel speciaal als je kunt werken met 4K-beelden en opnamen kunt maken in Canon RAW-indeling. Hij is ook heel robuust, zodat ik echt unieke beelden kon opnemen."

Een andere opvallende functie voor Daniel was de autofocus. "Onder de grond, waar het pikdonker is en de omstandigheden onvoorspelbaar zijn, was de snelle en betrouwbare autofocus van onmisbare waarde. Ik kon mij zo volledig focussen op de kadrering en storytelling, zonder me constant zorgen te hoeven maken over de scherpte van het beeld," deelt hij.

Voordat de film officieel in première zou gaan, liet Daniel de documentaire tijdens een privévertoning aan het team van Carbis Bay en hun gezinnen zien. Dit was, naar eigen zeggen, een 'angstaanjagende' ervaring. "Het is een heel joviale groep mensen die altijd met elkaar ginnegappen. Ze hebben het hart niet op hun tong liggen. De mijnen zijn echt hun toevluchtsoord. Maar tijdens de interviews kwamen zeer persoonlijke verhalen naar boven. En dat was opeens allemaal op het grote scherm te zien, waar al hun vrienden en familie bij zouden zitten," vertelt hij.

Daniel, die zich vooraf zorgen maakte over hun reacties, was aangenaam verrast over de respons.

"Volgens mij waren al die gasten wel zenuwachtig over hoe ze zouden overkomen, maar op hun eigen manier waren ze allemaal geraakt. Ook de gezinnen reageerden heel sterk. Voor velen was dit gewoon 'papa's rare hobby'. Ze begrepen niet echt wat hij daar beneden allemaal uitspookte. De film gaf hen nieuwe inzichten. Je merkte echt dat het perspectief veranderde, dat ze een gevoel van trots kregen," zegt Daniel.

Naar aanleiding van deze positieve respons besloot Daniel de film begin 2025 in te zenden bij filmfestivals, wat hij nog nooit eerder had gedaan. Omdat het nogal een doolhof bleek, deelt hij zijn advies voor beginnende filmmakers die het filmfestivalcircuit ook voor de eerste keer willen betreden:

1. Hoe sterk je film ook is: bereid je voor op afwijzing.
2. Bedenk van tevoren een strategie, omdat de inzendingskosten al snel kunnen oplopen. Als je niet oppast, ben zo heel wat geld kwijt.
3. Denk na over welk festival geschikt is voor jouw film. Als je specifieke thema's of genres behandelt, zijn daar vaak nichefestivals voor. The Lost Boys of Carbis Bay kent bijvoorbeeld een sterk avontuurlijk element.
4. Het kan ook een groot verschil maken als je een (uitvoerend) producent kunt vinden.

Uiteindelijk wil Daniel fictie maken, maar voor de nabije toekomst is hij van plan door te gaan met documentaires. "Met documentaires ontmoet je mensen die je anders nooit zou ontmoeten en hoor je andere meningen en manieren van denken. Het opent je geest echt wat meer", zegt hij. "Als je bij familie en vrienden bent, heb je de neiging om de wereld op een bepaalde manier te zien. Met documentaires dwing je jezelf om erop uit te gaan om andere mensen te ontmoeten en met hen te communiceren. Ik vind het echt leuk om de meningen van anderen te horen en over verschillende manieren van leven te leren."

Op de vraag welke tips hij andere jonge filmmakers kan geven die hun eigen projecten willen nastreven, antwoordt Daniel: "Veel jonge filmmakers trappen in de valkuil dat ze te ambitieus worden over wat ze willen doen, of dat hun projecten te groot worden om nog af te ronden. Maar ik denk dat als je gewoon rondkijkt naar wat zich al om je heen bevindt, je dan waarschijnlijk genoeg stof ziet om een film van te maken.

"Wat ik vooral heb onthouden van mijn ervaring is dat je niet bang moet zijn om zelf een film te maken. Je hoeft niet op anderen te wachten om de boel in gang te zetten. In mijn geval haalde ik veel voldoening uit het zelf regisseren, filmen en produceren van de film. Het heeft me echt gemotiveerd, want ik heb aan mijzelf bewezen dat ik het kan."

Wat voor tips zou hij zichzelf - met de kennis van nu - hebben gegeven toen hij de documentaire over het team van Carbis Bay begon te filmen?

Dit zijn de drie belangrijkste tips van Daniel Simpkins als je zelf met je eerste documentaire aan de slag wilt:

1. "Ik zou mezelf eerder bij de gemeenschap proberen aan te sluiten en meteen vanaf het begin de juiste tools kiezen. Pas toen ik echt bij het team van Carbis Bay hoorde, kregen ze meer vertrouwen in mij. Toen werden die gasten pas openhartig. Echte relaties kun je gewoon niet faken. Als je niet echt interesse hebt in de mensen die je filmt, zul je nooit een oprechte documentaire kunnen maken. Ik dacht veel te lang na over de vraag hoe ik als buitenstaander een oprecht portret van de mannen kon maken, zonder dat ik me helemaal in hun wereld onderdompelde. Maar toen ik die omslag maakte, veranderde alles."

2. "Dan is er natuurlijk de uitrusting. Ik dacht altijd dat je voor het beste resultaat ook de beste, duurste camera en objectieven nodig had. Maar achteraf bleek dat ik veel meer baat had bij een compacte, robuuste camera die speciaal voor documentairefilmen was ontwikkeld. En die camera was de Canon EOS C70. Hij gaf me de vrijheid om vrijuit te bewegen, om me aan de situatie aan te passen en om in heel uitdagende omstandigheden te filmen, zonder afbreuk te doen aan het verhaal."

3. "Documentaire is, technisch gezien, een heel 'vergevend' medium. Maar al te vaak streven filmmakers bioscopische beelden na, terwijl de echte kracht juist in het verhaal en de connectie ligt. Alles viel op z'n plek toen ik de EOS C70 begon te gebruiken. Eindelijk had ik de juiste tool om het verhaal zo te vertellen dat het goed tot zijn recht kwam."